Ruch oporu w Auschwitz

Ruch oporu w Auschwitz zrodził się z niezbędnej do przeżycia samopomocy więźniarskiej. Wielu więźniów trafiało do Auschwitz ze środowisk partyzanckich, przygotowanych do działalności konspiracyjnej.

Celami działań oporu było:

• organizowanie samopomocy więźniarskiej, w tym przygotowanie ucieczek;
• dokumentowanie zbrodni hitlerowskich i podejmowanie prób przerzucania stworzonej dokumentacji do partyzantki poza terenem obozu;
• przygotowywanie ewentualnego powstania zbrojnego.

Wielką trudnością w tworzeniu jednego ruchu były podziały wewnątrz obozu, różnice narodowościowe i językowe, dystans między podobozami. Jednak dochodziło do jednoczenia sił, głównie wśród więźniów polskich. Jedynym wybuchem zbrojnym, do jakiego doszło w Auschwitz, był bunt Sonderkommando (powstanie Sonderkommando w KL Auschwitz II-Birkenau).